Qigong to dwudziestowieczny termin, czasem zapisywany jako chi kung, który definiuje dość szeroki wachlarz starochińskich praktyk zdrowotno-energetycznych. Składa się z dwóch znaków, przedstawiających kolejno „energię” (qi 氣) oraz „umiejętność” (gong功) i oznacza pewną wprawę w pracy z przenikającą rzeczywistość energią życiową.
Qigong bywa elementem chińskich sztuk walki oraz czasem określa specyficzne zabiegi bioenergoterapeutyczne, ale najczęściej przez qigong rozumie się systemy wykorzystujące różnorakie ćwiczenia synchronizujące ruch, oddech, medytacyjną uważność a nawet wizualizacje. Sięgające korzeniami do antycznej przeszłości, systemy te, w swojej genezie, czerpały zarówno z gałęzi starożytnej medycyny chińskiej, gimnastyki dao-yin, ćwiczeń oddechowych tu-na oraz praktyk yangsheng, zorientowanych na kultywację długowieczności.
Szczyt popularności qigong w Chinach przypadł na lata osiemdziesiąte ubiegłego stulecia i mniej więcej od tego okresu zaczął w większym stopniu gościć również na Zachodzie, gdzie zyskuje uznanie nie tylko wśród stale rosnącej rzeszy ćwiczących, ale również pracowników naukowych, traktujących qigong jako niezwykle interesujący obiekt badań.
Do najpopularniejszych i najlepiej przebadanych serii ćwiczeń qigong, możemy zaliczyć: „Osiem kawałków brokatu” (baduanjin), „Zabawy pięciu zwierząt” (wuxinqi), „Osiemnaście form” (shibashi) czy system oparty o tekst „Przemiana mięśni i ścięgien” (yijinjing). Wszystkie z nich zawierają od kilku do kilkunastu nieskomplikowanych ruchów ciała, które wykonuje się w harmonii z prostymi technikami oddechowymi i powtarza określoną ilość razy.
Celem uprawiania każdej z tych serii, mimo wyjątkowości korzyści zdrowotnych poszczególnych ćwiczeń wchodzących w ich skład, jest usprawnienie przepływu energetycznego w ciele człowieka, wspomagając jednoczesny powrót do zdrowia oraz utrzymanie go na optymalnym poziome. Co prawda, zazwyczaj ćwiczy się je stojąc, ale istnieją również wersje, niektórych z tych serii, do uprawiania w pozycji siedzącej. Oprócz wyżej wymienionych serii qigong opartych o lekką gimnastykę, dużym uznaniem wśród ćwiczących cieszą się również techniki wykorzystujące głos, jak np. „Sześć uzdrawiających dzięków” (liuzijue) oraz różne warianty praktyki bezruchu „Stanie jak drzewo” (zhanzhuang).
Wśród najczęściej wymienianych korzyści płynących z regularnej praktyki qigong, badania naukowe wskazują na:
– zmniejszenie przemęczenia,
– regulację ciśnienia,
– redukcję stanów depresyjnych i lękowych,
– wzmocnienie układu odpornościowego i oddechowego,
– obniżenie bólu,
– poprawa jakości snu.
Właściwie nie ma żadnych przeciwwskazań do rozpoczęcia praktyki qigong, a same ćwiczenia mogą być z powodzeniem wykonywane przez osoby w każdym wieku, czy nawet uskarżające się na drobne niesprawności pourazowe. Qigong może więc być tak samo skuteczny w profilaktyce, jak i rekonwalescencji. Zwłaszcza, że do jego uprawiania nie jest potrzebny żaden specjalistyczny sprzęt czy strój, a prostych sekwencji możemy spróbować nauczyć się sami, korzystając z książek lub internetu.
Autorem tekstu jest Paweł Raszkiewicz, współpracujący z Fundacją „Bądź” instruktor Qigong i Tai Chi. Więcej: www.drogadao.pl